Allemaal leuk en aardig hoor, die verhaaltjes over mijn leven, maar laten we het eens hebben over als ik dood ben.
Niet dat ik van plan ben dood te gaan, maar wel omdat het een tamelijk belangrijk deel van je leven is – in ieder geval een onvermijdelijke.
Vroeger was ik heel trots op mijn donorcodicil. Het ding zat in mijn portemonnee in het vakje waar je later als je groot bent je rijbewijs zal stoppen. Op de middelbare school achtte ik het bovendien heel belangrijk om andere leerlingen te overtuigen van de noodzaak van orgaandonatie. Ik wist waar ik het over had, stond er geheel achter, ging uit van het principe ‘eenmaal dood voel je toch niets meer’. Alles voor de wetenschap.
Toen de overheid mij enkele jaren geleden een biljet vroeg in te vullen zodat het codicil electronisch geregistreerd kon worden, aarzelde ik niet en kleurde ik overal het vakje in de kantlijn vol. Dat wilde zeggen dat ik sindsdien ook mijn lichaam aan de wetenschap ter beschikking stelde, kortom, dat er eerstejaars medicijnenstudenten in mijn lichaam mogen snijden en giechelen tijdens het oefenen.
Nobel meisje, die Merel.
Ik vrees dat ik wat minder nobel aan het worden ben. Of wat beter nadenken ben over eventuele gevolgen.
De schaarse verhalen die ik hoor van nabestaanden van orgaandonors, zijn nooit erg positief. Natuurlijk moeten de organen zo snel mogelijk uit het lichaam gehaald worden, maar naar verluidt gaat dat op een tamelijk lompe manier. Bovendien hebben nabestaanden nooit de kans om goed afscheid te nemen van het fysiek en ook niet een graf waar ze nadien naar toe kunnen.
Ineens brokkelt mijn onwrikbare vertrouwen in de ter beschikkingstelling zienderogen af. Dat komt niet omdat ik het doel minder belangrijk vind, integendeel, maar de afhandeling baart me zorgen voor mijn nabestaanden. Zou daar niet iets op verzonnen kunnen worden? Een verplichte sociale cursus voor de lijkenpikkers plus een waardiger afscheid op een andere manier? Betere voorlichting voor nabestaanden? Of gebeurt dat al en hoor ik alleen spookverhalen van mensen die ergens hun gal en verdriet op moeten spuien?
Op de voorlichtingsite vind ik natuurlijk niets dan goeds. Die overtuigt mij nog niet van het behouden van mijn codicil.
Denkt u op deze prachtige, zonnige dag even mee met mij over de dood?
Geef een reactie