Low goes Higher

Low, weblogger en vriend, werd acht weken geleden opgenomen in het ziekenhuis omdat hij van de ene op de andere dag verlamd raakte. Tijdelijk, dat wel, want de verschijnselen horen bij het Guillain-Barre syndroom waar hij ineens aan bleek te lijden. Low doorstond wekenlang de intensive, medium, en weer de intensive care, raakte op zijn hoofd na volledig verlamd en kwam erachter dat het woord ‘zenuw’ voor anderen enorm moeilijk valt te liplezen. Lees het verslag ook de komende tijd op zijn site (hier).
Op 8 mei schreef ik een oproep hier om Low een kaartje te sturen. Gisteren ging ik controleren of u dat wel had gedaan.

Bob, de maker van het onvolprezen Pivot, en Petra, ga allemaal naar Werfpop op 11 juli, vergezelden mij tijdens de wandeling naar de revalidatiekliniek. Even later stonden we in de kamer van Low. Geen Low te zien. Low was naar de WC. Een goed teken! Even later kwam de boomlange kerel, 11 kilo lichter, inderdaad zelfstandig binnengewandeld. Met stok, maar wel stevig rechtovereind. Hoera!

In de recreatieruimte, alwaar weinig mensen van onder de 50 aan tafeltjes zaten, babbelden we bij. Over zijn spannende dagprogramma. Hij had vanmiddag pannenkoeken gebakken die waren opgegeten door artsen in opleiding. Dat was nou ergotherapie. Op dit moment ondergaat hij activiteitenbegeleiding. Verder toonde hij ons de speeltuin voor volwassenen: een bouwwerk met verschillende ondergronden, trappetjes en laantjes zodat er geoefend kan worden met lopen. Gelukkig was zijn gevoel voor humor met zijn gevoel voor kracht niet verdwenen.

Als laatste wilde hij toch wel even alle kaarten laten zien die hij had gekregen. Hij schudde een hele tas leeg over zijn bed. Echt een gaaf gezicht! Kaarten in alle vormen, van bekenden maar even zoveel onbekenden. Ook mensen die ‘via de site van Merel’ erop hadden gezet van wie ik zelfs de namen ook niet kende.
Low zat trots te kijken. ‘Van sommige mensen wel twee keer!’, riep hij blij. 

Ik wandelde naar buiten. Waar ik afgelopen maandag nog de hele wereld bij elkaar had geschreeuwd omdat ik bikini’s moest passen, was ik nu vooral blij dat mijn lichaam het helemaal zelfstandig deed.
Ik telde mijn zegeningen.