Eerst naar de film, dan eten, dat is mijn devies. Voordeel is dat je de vroege avondfilm hebt (fijner publiek) en meer rust in het restaurant erna, en in ieder geval een onderwerp om over te praten tijdens het eten (de film).
🙂
Ik had vriend J. van mijn devies kunnen overtuigen. Ik vrees alleen dat hij deze actie nooit meer zal herhalen, want we gingen naar Super Size Me. We keken anderhalf uur lang naar een man die alleen maar McDonald’s tot zich nam. En terwijl hij van zijn maaltijd moest kokhalzen, begonnen onze magen langzaam te knorren.
Tegelijkertijd werd ik misselijk van alle fastfood en het steeds ongezonder uitziende lichaam van Morgan Spurlock. Mijn lichaam kreeg daarom verwarrende signalen door. Maar goed: ik zag eten, dus ik wilde eten. Soms verdreef de honger de misselijkheid, soms was het andersom. Ik raakte een beetje verslapt.
De documentaire deed me denken aan Fahrenheit 9/11, omdat ze beiden weinig objectief en veel populair gemaakt zijn. Propaganda voor de welwillenden. Maar net als 9/11 vond ik Super Size Me vermakelijk en zette hij me ook wel aan het denken.
Toen we buitenkwamen, telden we de fastfoodrestaurants in de Reguliersbreestraat. Het waren er 7, met de falafelbars meegerekend. We twijfelden nog even over een Big Mac menu, maar die twijfel was snel verdwenen.
Even later zat ik een aan qua calorie?n zeer verantwoorde gegrilde tonijn met een salade in restaurant Harkema.
De frieten liet ik staan.
Geef een reactie