Gisterennacht viel mijn gordijn naar beneden. Het is eigenlijk geen gordijn, meer een lap stof die over mijn vierkante kiepraam heenhangt.
De lap was zo oud geworden, dat hij bovenin gans en geheel verpulverd was. Hij viel naar beneden omdat de stof niet meer bij elkaar wilde zijn en gewoon besloot uiteen te vallen.
Nu heb ik nog een driekwart lap stof en allemaal kleine zwarte dingetjes. (De katten vinden die kleine dingetjes heel interessant).
Met driekwart lap stof en allemaal kleine dingetjes was mijn raam niet meer bedekt. En met een onbedekt raam kan ik niet slapen.
Dus bevond ik mij gisteren in een stoffenhal op de Albert Cuyp. Ik wist bij god niet wat ik daar moest, hoe het werkte, wat normaal was, wie ik moest aanspreken en vooral: hoe ik die lap stof zo zou krijgen dat ik weer een gordijntje had. De moderne vrouw.
Ik vond een prachtige stof. Beetje oranje, maar ook heel dik, zodat het zonlicht er mooi een piepklein beetje doorheen zou kunnen schijnen, mijn slaapkamer in. Dat leek mij fijn.
De man vroeg of ik het prijskaartje wel had gezien, en dat had ik, maar toen ik later langs andere prijskaartjes liep, zag ik inderdaad dat deze ongeveer 3x zo duur was als de andere stoffen. Hmm.
Eenmaal thuis bleek de stof onhandelbaar. Hij was te dik om te klemmen in de sponning van het raam en toen ik er twee touwtjes aan maakte om het ding aan op te hangen, braken de touwtjes bij de eerste poging omdat de lap te zwaar was. Ik pakte een naald en draad, nog meer touw, en een schaar. Uiteindelijk kreeg ik de lap in de houdgreep en kon ik ervoor zorgen dat hij het raam bedekte. Slaap kwam over mij.
Net werd ik een uur voor de wekker ging wakker. Ik keek om mij heen.
Mijn slaapkamer was compleet oranje. En bijzonder licht. De stof, hoe dik ook, was zo doorschijnend als de pest.
Geef een reactie