Amsterdam Centraal Station, hedenmiddag. Ik laat mijn keurig gestempelde strippenkaart (extra veel inkt vanwege laatste strip ene kaart, eerste strip andere kaart) zien aan de mannen met de GVB outfits bovenaan de roltrap. Eenmaal op de roltrap word ik bruut opzij geduwd door een medewerker van het GVB. Hij neemt de treden van de roltrap met twee tegelijk en springt het laatste stuk. Een mevrouw wordt door hem bij de arm gepakt en ruw tot stilstand gebracht. Als hij geen GVB medewerker zou zijn, dan zou ik denken dat het hier om een roofmoord zou gaan, zo hardhandig gaat hij te werk.
De vrouw begint heel hard te vloeken. “Wat is je probleem?”, zegt de vrouw. Het is een keurige dame, nette, zwarte jas, een hoedje met een hoedenspeld en een broek met Burberry-ruit. Ze schreeuwt binnen de kortste keren het hele perron bij elkaar.
Die heeft niet betaald, denk ik. Ik stap de metro in.
De vrouw roept dingen als: Je gebruikt gewoon je macht, Je hebt allang mijn kaartje gezien, Je wilt me alleen te kijk zetten.
De GVB medewerker heeft nog altijd haar arm vast. Inmiddels zijn er twee politieagenten bij komen staan.
De politieagenten zorgen er voor dat de controleur de arm van de vrouw loslaat, zodat de vrouw haar kaartje kan laten zien.
De vrouw rukt zich los zodra de greep van de controleur verslapt en ze duikt de metro in die net op het punt staat te vertrekken.
De deuren gaan al dicht, maar op een seintje van de politieagenten gaan ze weer open en de twee agenten en de controleur stappen de metro binnen. Ze omsingelen de vrouw alsof zij een gevaarlijke terrorist is. Zij blijft roepen dat ze haar kaartje allang heeft laten zien en dat die controleur dit alleen maar doet om haar dwars te zitten. Dat ze weigert om toe te geven aan deze machtswellusteling. We leven hier toch niet in een dictatoriaal land?
De reizigers zuchten. Dit kon nog wel eens lang gaan duren.
De vrouw merkt de reactie van de omstanders en betrekt ons bij het probleem. Ze blijft volhouden dat ze een geldig vervoersbewijs heeft en dat de controleur het allang heeft kunnen zien. Een grote Surinamer roept heel hard dat ze haar kaartje dan nog een keer moeten laten zien omdat we hier anders nog drie uur staan.
Ik verwacht dat de vrouw geen kaartje heeft, maar dan haalt ze plotseling toch het bewijs uit haar tas. Ze weigert nog steeds de kaart aan de controleur te laten zien, maar de agenten bekijken de stempel en keuren het goed.
Nu is het de controleur die bij zijn arm wordt gepakt en de metro onder dwang wordt uitgeleid.
De metro gaat rijden en men is blij met onze democratische rechtsstaat.
Geef een reactie