De eerste reactie op de man in het bubbeltjespapier was meteen de juiste. Gefeliciteerd Corrie. 🙂
Het gaat hier om een foto van Merlijn Doomernik die de Italiaanse scheidsrechter Pierluigi Collina portretteerde.
Ik hou van Pierluigi Collina. Hoe die man met zijn lange lichaam de
scepter over het veld zwaait, meedogenloos doch rechtvaardig, is immer
indrukwekkend. De stoerste voetballers verbleken bij zijn toorn, zijn
vuurspuwende ogen en zijn glanzend kale hoofd. Hij trekt kaarten zoals
niemand anders dat doet.
Hij schijnt buiten het veld een heel aardige, rustige man te zijn.
Mmm.
Woei.
Terug naar het onderwerp. Merlijn maakte ooit ook een foto van mij,
voor het Parool, vrij in het begin van de weblogtijd, zomer 2001.
Apetrots was ik. Prachtige foto! In zijn zo eigen stijl.
Sindsdien herken ik zijn foto’s moeiteloos en met veel plezier.
We wonen in dezelfde straat, we doen bij dezelfde winkels boodschappen, maar we zien elkaar nooit.
Online gaat dat beter. Soms gaat er een mail over en weer.
Zo ook toen ik zag dat hij zijn 1 bij 1 meter portret van Pierluigi
Collina voor giro 555 te koop aanbood. Voor slechts 999 euro.
Ha, schreef ik, die wil ik wel hebben.
Ha, schreef hij, ik ben in mijn nopjes vandaag omdat ik prijzen heb gewonnen, dus ik laat een kopietje voor je afdrukken op 20×20 cm. Voor de leuk.
Sjemig de pemig!, schreef ik, dat is echt heul erg fijn en dank je wel en wat leuk!
Ik liet ‘m inlijsten in een met zorg uitgekozen lijstje. “Wat een engerd”, zei de lijstenmaakster.
Wat een held.
My first kunstwerk.
Geef een reactie