Ronda viel een beetje tegen. Zo spectaculair als het dorpje, gespleten
door een klif, in de gids werd omschreven, zo toeristisch bleek het bij
aankomst. Misschien had ik teveel Ronja de Roversdochter verwacht. Wel
las ik een boek op het terras met het mooiste uitzicht. En was de weg
ernaar toe indrukwekkend. De witte dorpjes, tegen heuvels op gelegen,
afgewisseld met de eerste hoge bergen en knalrode landschappen. Mmm.
Even later stond ik met mijn schoenen in de hand op het warme strand
van Torremolinos. Gewoon, omdat mijn broer wilde kunnen vertellen dat
hij daar was geweest.
Torremolinos, schrik van elke dronkennederlandersdieslapeninhogelelijkeappartementencomplexen hatende mens.
Gewoon, daarom.
Het strand was nagenoeg leeg. Dat was opvallend.
Na tien minuten zetten we koers naar de Alpujarras.
Geef een reactie