Aan mijn keukenmuur hangen twee prinsesjes.
Ze kijken blij en nieuwsgierig de wereld in. Stoer ook. En heel wijs.
Het zijn twee schoolfoto’tjes uit 1996 van mijn oppaskinderen van toen.
E?n van de twee prinsesjes zag ik voor het eerst sinds acht jaar terug.
Ze werd zestien.
Zestien! Help! Dat kan helemaal niet! Ze was laatst nog acht!, dacht ik toen ik het hoorde.
Met mijn collega-oppas belde ik aan. De deur zwaaide open.
Daar stond ze, bovenaan de trap, reikhalzend naar beneden te kijken wie er op haar feestje kwamen.
Ze rende weg. We hoorden nog net: “Mama, het zijn mensen die ik niet ken”.
Met gezonde achterdocht nam ze ons even later op. Heel langzaam begon het te dagen. Hahaha!, ging het toen. Dat was leuk.
Geweldig was ze. We gaven haar The Curious Incident of the Dog in the
Night-Time van Mark Haddon. Ze was er blij mee, want ze had er al heel
veel over gehoord, maar het nog niet gelezen. En ze moest nog een boek
voor Engels lezen.
Zestien is een maffe leeftijd. Er werd door de meisjes prik gedronken
en sap. Sommige meisjes waren nog kind, sommige echte pubers, andere al
bijna vrouwen. Zij was geen van allen, ze was gewoon zichzelf. Ze kreeg
oorbellen, horoscoopboeken en tijdschriften. Maar ook Hard en Zielig,
van Hans Teeuwen, van haar zusje van 13, die er helaas niet was. “Hij
gaat altijd veel te lang door met een grap en dan denk je nu moet je
stoppen maar dan gaat hij zo lang door dat het toch weer leuk wordt”,
zei ze lachend en ze had zo erg gelijk. Ik ken Hard en Zielig ongeveer
letterlijk uit mijn hoofd en kon het ook niet nalaten te vertellen dat
ik bij ongeveer het allereerste solo-optreden van Hans Teeuwen ooit was
geweest, in het Betty Asfalt Complex, in 1994.
Toen was jij 5, dacht ik. Maar ik zei het niet.
Nog verbaasder was ik toen ze zei dat ze naar Lowlands ging. “Ik ook!”,
riep ik iets te enthousiast uit. Oh man. Was ik nou heel oud, of was
zij nou te jong. Ik bedacht me dat ik, als ik haar was, mij als ouwe
hippie zou bestempelen. Ik vroeg haar welke bands ze leuk vond. White
Stripes, Kaiser Chiefs, zei ze. Ik had net op weg naar het feestje toe
nog beide bands beluisterd op mijn iPod. Bizar geweldig. Maar, zei ze,
de leukste band vind ik Nirvana.
“Nou, nu ga ik kijken naar Hans Teeuwen hoor”, zei ze, en ze rende naar boven met haar vriendinnen.
Hevig onder de indruk nam ik nog een slokje van mijn wijn.
Geef een reactie