Omdat ik een nieuw pasje moest hebben, zag ik onlangs het inschrijfformulier van mijn videotheek terug.
Ik schrok ervan. Het formulier was zo keurig ingevuld, in het handschrift dat ik ooit had.
Het was meer dan 10 jaar geleden.
Niet alleen de netheid en jeugd van het handschrift raakten me.
Er zat zoveel hoop en ambitie in het schrijven. Vol plannen, net hier komen wonen, jong, verzekerd van een gouden toekomst. Spannende dromen over wat ging komen.
Welke eigenschappen, materi?le zaken en sociale zekerheden zou ik de Merel van 10 jaar later toen hebben toegedicht?
Ik weet bijna zeker dat ik hier in mijn dromen niet meer zou wonen. Ik zou namelijk samenwonen, misschien Amsterdam wel uit zijn. Ik zou een kind hebben, denk ik, een soort carri?re hebben opgebouwd (waarin was me toen ook al een raadsel) en ik zou een behoorlijke mate van tevredenheid voelen. Ik zou niet getrouwd zijn denk ik, want ik kan me herinneren dat ik vroeger tegen trouwen was. Ik had toen nog ?chte principes.
Vandaag is het meer dan 10 jaar later. Veel van wat ik toen wenste is er niet. In andere aspecten is er meer. Er kwamen dingen tussendoor die ik nooit had kunnen bedenken. Er kwamen dingen tussendoor waarop ik niet had durven hopen. Ik leerde veel, soms maar langzaam, soms veel te snel.
Het is goed.
Vandaag word ik dan eindelijk 30.
Ik hoop dat de wereld er klaar voor is.
Geef een reactie