Wat is dat s??i geworden zeg, dat stemmen in Amsterdam. Boring! Mochten we de vorige keer nog met een romantisch potlood een rondje rood kleuren, nu is dat genot ons ontnomen door, ja, door wie eigenlijk, ik denk door iemand die heel erg stom is. Maar goed, daar was ik op voorbereid. Helaas bleek de de-romantisering van het stemmen niet op te houden bij het verscheiden van het potlood.
Nadat ik mijn beide stembiljetten had overhandigd, waarbij ik me altijd heel belangrijk voel, ging ik op zoek naar het hokje waar ik normaalgesproken een tijdje in wegduik. Het hokje gebruikte ik altijd voor een moment van reflectie. Rustig liet ik mijn gedachten dan gaan over de behoorlijke bijdrage die ik elk moment kon gaan leveren aan uw leefgenot. Ik nam meestal de tijd, alsof het echt moeilijk was en ik ter plekke nog iets moest bedenken waardoor ik me vier jaar gelukkig zou voelen.
Maar: geen hokje te zien!
?Waar zijn de hokjes??, riep ik uit, in paniek.
Alle mensen die zich voor deze dag hadden opgegeven om te helpen keken me neerslachtig aan. Ze wezen zwijgend naar de mobiele pinautomaat die naast de tafel stond. Ik moest mijn keuze maken terwijl de mensen mijn gezicht gewoon konden zien! Elk mysterie was verdwenen! Geen reden meer om mij geheimzinnig op te houden in een hokje. Poedelnaakt was ik!
Voorts had ik mij verheugd om heel hard op een rode knop te drukken. Zo had ik mij die computer voorgesteld. Zo?n dikke rode knop, die wat uitsteekt, waar je lekker met je vuist op los kunt gaan. Ik stem op jou, kaboem! Maar nee! Om mijn keuze te maken, bleek ik het scherm aan te moeten raken, niet te hard, want anders zou het wel eens mis kunnen gaan. Het stemmen is verworden tot het en plein public aaien van een schermpje.
Woonde ik maar in Rotterdam! Dan had ik kunnen stemmen op de Vrijpartij, die in een lekkere vrijpartij de oplossing van alles ziet. De enige partij waarvan ik hoop dat, wat de uitslag ook zal zijn, ik mee mag blijven helpen met campagnevoeren.
Geef een reactie