In het restaurant herdachten we niet Jezus Christus, maar andere mensen die ten hemel waren gevaren. En soms is het ook goed om aan de mensen te denken die nog wel op aarde zijn.
We praatten honderduit. Zelfs toen de rekening allang betaald was, bleven we zitten.
Naast mij zat een zwijgend echtpaar. Soms keek ik even naar rechts, om te kijken of ze misschien heel erg stilletjes praatten. Maar de twee spraken geen woord. Terwijl ze er drie gangen lang zaten!
Toen we opstonden, zei K. tot haar schrik:
"Huh? Ik dacht de hele tijd dat die man in zijn eentje zat te eten."
De echtgenote had in haar dode hoek gezeten.
Geef een reactie