Vlak voor ons tafeltje kwam de mevrouw tot stilstand. Even ervoor was ze met veel gevoel voor drama op ons terrasje afgestapt. Ze moest hard lachen en boog daarbij naar voren, haar armen in haar schoot geklemd.
"Dat je er nog bént!", riep ze. Whahaha.
Wij keken om.
Achter ons zat aan een tafeltje een andere mevrouw. Vergeleken bij de nieuwe mevrouw was zij een zeer rustig exemplaar dat zich een beetje leek te schamen voor de uitbundigheid van haar vriendin.
De nieuwe mevrouw lachte nog eens hardop, vol ongeloof.
"Zij zit hier al een úúr te wachten", riep ze, vooral naar ons, om haar overacting te verklaren. Ze wees naar haar vriendin die ons vriendelijk toeknikte.
"Ik moest via Rome naar Parijs!" zei ze, terwijl ze zich tussen de tafeltjes door wurmde.
Wij vroegen ons af of dit een bestaande uitdrukking was, die wij vanwege onze leeftijd niet kenden.
En wezen haar erop dat zij nu in Amsterdam was en niet in Parijs.
Geef een reactie