Eerst dacht ik dat ze een negerin was, maar ik verwarde haar waarschijnlijk met Vanessa met dezelfde achternaam. Ik had tot een jaar of twee geleden zelfs nog nooit van haar gehoord. Vriend M. liep echter met haar weg en vriendin S. brandde een cd'tje voor me. Dat cd'tje draaide ik grijs en ik kocht twee andere. Hele delen van mijn boek zijn met die muziek op de achtergrond geschreven.
En gisteren stond ze daar dan eindelijk, op het podium in Paradiso. Ze bleek een stoere maar ook een wat onzekere en getormenteerde vrouw. Onzeker, omdat ze alle liedteksten in een groot boek gebundeld op een standaard voor zich had. De blikken die ze erop wierp leken meer op een zenuwtic: juist bij herhalingen van het refrein dwaalde haar blik af naar de bladzijden. Getormenteerd, omdat ze teksten zingt die heftig zijn en die ze vol overtuiging brengt alsof ze het allemaal zelf heeft meegemaakt. Veel liefdesverdriet, maar ook zelfmoorden, misstanden en woede, veel woede.
"Scorpions crawl across my screen
Make their home beneath my skin
Underneath my dress stick their tongues
Bite through flesh down to the bone
And I have been so fuckin' alone
Since those three days"
Heerlijk om mee te blèren en in te zwelgen, dat nummer.
Het concert begon een beetje traag en de nieuwe nummers kabbelden nog wat voort, maar al gauw had zij en daarmee ook ik de smaak te pakken. Ze haalde zonder moeite het niveau van de cd en wist me op verschillende momenten te ontroeren. Bijna al mijn favoriete nummers passeerden de revue. En de gitarist was steengoed.
'Wees trots op jullie land', zei ze. Ze zei dat ze Nederland waardeerde, meer dan Amerika. Een paar jaar geleden zou ik me daar trots door hebben gevoeld. Talloze Amerikaanse artiesten hebben me dat gezegd, en ik heb ze altijd geloofd. Say yeah voor Nederland! Gisteren merkte ik dat mijn trots op dit land nu zo ver te zoeken is. Ik dacht aan hoe ik precies twee jaar geleden langs de Mauritskade fietste, waar ze bezig waren met iets groots. Alles was afgezet. Op klaarlichte dag bleek Theo van Gogh te zijn neergeschoten, zijn keel te zijn doorgesneden en een mes in zijn buik te zijn geplant. Ik werd onpasselijk bij de gedachte trots te moeten zijn.
Lucinda verliet het podium.
Ik schatte haar op een jaar of 42, maar ze bleek 53 te zijn.
Drie-en fucking-vijftig.
'Ik zie er nú al niet eens zo uit!', verzuchtte vriendin J.
Daarna dronken we bier in het café, 'omdat al die jonge mensen bij Noodlanding ons ongelukkig en oud maken', aldus vriend M.
(Met dank aan Het Monumentale, het leukste PR-bureau voor de culturele sector)(al was het alleen maar omdat ik geen ander PR-bureau voor de culturele sector ken!)
Geef een reactie