Best fijn, omslagjurkjes. Op de fiets echter wapperen de twee flappen alle kanten op en als ik niet oplet, heb ik een heel been-exposé. Nu het net lente is (de vogels 's ochtends vroeg al horen kwetteren?), maakt dat me niet zoveel uit. Mijn panty is het enige wat te zien is, en die is niet zo spannend.
Zojuist stelde ik na een windvlaag weer eens ongewild mijn been tentoon. Omdat ik aan het bellen was, moest ik een tamelijk acrobatische toer uithalen om het been te bedekken. Mijn jarenlange oefening in zonder handen aan het stuur fietsen kwam hierbij goed van pas. Twee meisjes die voor hun middelbare school stonden te hangen zagen me goochelen en giechelden even. Ik giechelde terug. Zo goochelen en giechelen wij vrouwen en weg is het probleem van het been.
En woep, daar ging mijn jurk weer, zoals verwacht, toen ik de volgende bocht omging.
Ik fietste even door, zonder mijn acrobatische hoogstandje op te voeren.
Er was toch geen publiek.
Toen zag ik de vrouw op de stoep. Zij had een boerka nikaab aan.
De stevig in zwart ingepakte vrouw keek naar mij. En ze keek naar mijn been, ook stevig ingepakt in zwart.
Denk ik. Ik kon eigenlijk helemaal niet zien, of ze wel keek.
Zo snel als ik kon, legde ik de flap van mijn jurk over mijn bovenbeen.
Ineens schaamde ik me.
Geef een reactie