Het excuus om voor de derde keer in twee-en-half jaar tijd op bezoek bij vriendin B. in Berlijn te gaan, was de Berlinale. Alle films die we hadden uitgezocht, waren uitverkocht en juist die wonnen afgelopen zaterdag allemaal prijzen. Zouden wij zo goed zijn in uitzoeken of was er weinig goed aanbod?
Op donderdag waren we bij Brand Upon the Brain van Guy Maddin. Een bijzondere voorstelling, want een ‘stomme’ film, met live orkest (het Volkswagen Orchester haha) en drie in witte jassen geklede Gerauschmachers. Gerauschmachers zijn mensen die het geluid maken bij films, van voetstappen tot wind tot ademhaling, op de aftiteling van Engelstalige films ook wel foley artists genoemd. Het was een wonder om ze bezig te zien. Bovendien weet ik nu dat het stevig bijten in mensenvlees net zo klinkt als het de nek omdraaien van een stronk bleekselderij. Ieh! Isabella Rosselini was de stalmeesteres met een mooi accent. Om het allemaal mee te maken in de Deutsche Oper maakte het helemaal af.
En waarom niet naar een Nederlandse film gaan als je toch in Berlijn bent? Op vrijdag gingen we naar Wolfsbergen, de nieuwe film van Nanouk Leopold. De Q&A na afloop maakte de film grappig genoeg eigenlijk mooier.
Q: “Why was there a wolf in the end?”
A: “I really wanted to give the girl a present and well, when I was young I really would have liked to see a wolf.”
Leuk mens, die Nanouk Leopold.
Pas na de zomer in de Nederlandse bioscopen.
Omdat er heel veel regisseurs aanwezig zijn in Berlijn, besloten we naar het regiedebuut van Antonio Banderas te gaan: El Camino de los Ingleses. Het is zo fijn om dat heel vaak en heel snel uit te spreken, El Camino de los Ingleses, dat dat alleen ook al een goede reden zou zijn geweest. Maar Antonio, die eerder die week wel in Berlijn was, was reeds naar huis teruggegaan. Dat was maar beter ook, want de film was nogal ambitieus en op een paar mooie cinematografische plaatjes na niet echt de moeite waard. De locatie waar we hem zagen dan weer wel: lekker aan de Karl-Marx-Allee. Ook dat is heel leuk om uit te spreken.
Toen was het zondag.
En op zondag gingen we niet naar de film.
Want op zondag in Berlijn, dan ga je brunchen. 🙂
Berlin ist da bomb!
Geef een reactie