Mijn moeder is vandaag precies 25 jaar dood.
Ik weet niet wat u daarmee moet, want ik weet het zelf ook niet. Maar 25 jaar, dat is lang. Het verdient een monumentje. Niet dat ze er veel voor hoeft te doen, dat dood zijn, maar toch. 25 jaar.
Het deel van mijn leven dat ik mijn moeder kende, wordt steeds kleiner ten opzichte van het deel dat ze dood is. De leeftijd waarop ze stierf, komt voor mij steeds dichterbij. Toen zij zo oud was als ik nu, had ze mij net gekregen. Mijn broer was drie.
Ik heb geen kinderen. Op weg van de sportschool naar huis net vroeg ik me af of dat er ooit van gaat komen.
Het regende net en nu schijnt de zon. De vogels fluiten. Eén van de bloemsoorten op mijn balkon is dood, de rest tiert welig.
Mama, ik mis je.
Denk ik.