Ik liep bijkans tegen hem op, toen ik, nog licht verdoofd door een te korte nacht, de lift uit kwam gestommeld.
"Hallo!", zei ik.
Ik keek even om me heen. Ik bevond mij op mijn nieuwe werkplek.
De man groette me terug.
Ik vroeg me af waar ik hem nou ook alweer van kende.
Ik passeerde de balie, de wc's, het kopieerapparaat, de keuken, het eiland van de onderhoudsmensen, het eiland van de project managers, het raam met het mooiste uitzicht, de scheve kunst aan de muur, het grappige vergaderhok, en toen wist ik het.
Het was mijn nieuwe collega.
Ai.
Later die dag fietste ik door de stad op weg naar huis.
Ik zag een vrouw die ik zeker tien jaar niet had gezien. Ze zag er tien jaar ouder uit, haar ogen veel dieper verzonken in een veel rimpeliger huid.
Meteen wist ik wie ze was. Ik wist zelfs haar naam nog.
Een collega van toen, met wie ik slechts een paar keer samenwerkte.
Geef een reactie