Vroeger liep ik samen met mijn leeftijdsgenootjes ongeveer eens per week de 1000 meter op een sintelbaan in diverse uithoeken van het land. Tweeënhalf rondje. Op gravel of op tartan of op sintel, maar sowieso op spikes. Toen vroeg ik voor Sinterklaas nog spijkertjes om onder mijn spikes te bevestigen. Die nam je dan in een zakje mee, om ze te kunnen verwisselen als de ondergrond erom vroeg. Een beetje zoals ik nu een extra lens voor mijn camera meeneem, als ik ga fotograferen.
Evenwel.
Er waren erbij die keihard van start gingen. Die dachten misschien dat ze de haas waren, of die wilden in ieder geval heel even op kop lopen. Je kon ze laten gaan, want die haalden het nooit.
Je had meisjes die de race gelijkmatig verdeelden. In hun eigen tempo. Elk rondje even hard. Steady.
En je had de meisjes die ongeveer 800 meter lang ergens achter de koplopers hingen. Die in het oog met de finish, die laatste bocht, besloten alles nog even te geven. Die de verzuring wegbeten, het zweet lieten voor wat het was, de koploper zagen als enige doelwit. Die alles gaven, op het laatste stuk, die de koploper naderden, die vlak voor de finish ineens voorbijkwamen. Stuklopen kan, als je daarna neer kunt vallen.
Je kunt nog enkele uren stemmen bij the Bobs, de internationale weblogprijs.
Ik heb wat support nodig.
(en je hoeft overigens niet al die dingen in te vullen, alleen Beste Nederlandse weblog. Je mag trouwens ook op Onze Man in Teheran stemmen, dan ben ik ook gelukkig)
Update:
Frankwatching en Volkskrantblog waren de winnaars.
Gefeliciteerd!
Geef een reactie