Op het perron begon uit het niets keihard een stewardess tegen me praten.
'De trein naar Schiphol is er nog niet. Enig idee hoe lang het nog gaat duren?'
Ik wilde haar juist gaan uitleggen dat ik niet van de NS was, toen ik zag dat ze tegen een paal praatte.
Op de paal stond SOS.
'Hij moest er om 13.38 uur zijn. Het is nu kwart voor geweest. Is er iets aan de hand?'
Oud was ze geenszins.
Maar voor een stewardess dan toch wel.
'Nee, er staat juist niets op het bord. Dus ik heb geen idee van de vertraging. Is het een kwartier, of een uur, of komt ie helemaal niet? Dan moet ik dat door gaan geven aan mijn meerderen. Er staat helemaal niets op het bord.' Haar stem was schel.
'Nee, er STAAT NIETS OP HET BORD! Ik vraag hoe lang het nog gaat duren!' Ik was blij dat ik de andere kant op ging reizen. En dat ik niet in een vliegtuig hoefde. In ieder geval niet met KLM.
'IK WIL WETEN HOE ERG DE VERTRAGING IS!' (..) 'NEE!! DAT ZEG IK!' Het was even stil. Ik hoorde alleen ruis.
'LAAT MAAR. Hij komt er al aan. Straks mis ik hem nog.'
En daar ging ze, huppelend naar de trein, die rustig tot stilstand kwam.
Geef een reactie