Dit briefje vond ik op straat. Het trof me omdat iemand de moeite had genomen zoiets op te schrijven. Het trof me ook, omdat het zo leesbaar was en toch ook nat en doorleefd op de vroege ochtend. Een meisje had het opgeschreven, dat zie je aan het handschrift. Verder kun je alleen maar gissen over het waarom.
Je kunt ook géén foto maken van het briefje. En gewoon doorfietsen, niet stoppen, hoef je die camera niet uit je tas te halen, staat niemand raar te kijken als je het wegdek vastlegt. Je kunt het briefje ook niet zien. Je kunt het briefje ook vertrappen, expres, omdat je een briefjesvertrapper bent. Ik maakt de foto wel. Blijkbaar heb ik verzameldrang.
Wim Brands heeft die ook. Hij startte in samenwerking met uitgeverij Nieuw Amsterdam het project Briefgeheimen. Voor de lezers van NRC Next wel bekend, denk ik: door de gewone mens ingestuurde geheimen, vormgegeven op een briefkaart. In het begin geloofde ik er niets van, dat al die geheimen door gewone mensen werden ingestuurd en vormgegeven.
Maar onlangs kocht ik het boek Briefgeheimen, een echt salontafelboek op A4-formaat, en zag ik wel dat alles door 'amateurs' in elkaar gezet was. Dat maakte het boek alleen maar mooier. Er staan wel honderden geheimen in en elke keer dat je het boek openslaat is er een nieuw geheim.
Geef een reactie