Sommige mensen vinden het een draak van een boek, anderen keuren de te rooskleurige en later te zwarte manier waarop Kabul wordt getoond af. Weer anderen hebben nooit een mooier boek gelezen.
(Zie ook het stuk van Toef Jaeger in NRC).
Ik genoot van het boek en was blij eens een andere (al dan niet geromantiseerde) indruk van Afghanistan te krijgen. Zo ook door de vrouwelijke variant in Duizend Schitterende Zonnen.
Ik was niet van plan naar de film te gaan. Het kon alleen maar tegenvallen. Waar het boek nog nét aan de goede kant van het sentiment bleef, zou een Hollywood-productie dat natuurlijk allemaal fout doen.
Maar er draaide op dat tijdstip geen andere film die me aansprak.
Dus zo ging ik toch.
Het viel helemaal niet tegen.
En wat critici ook mogen zeggen over dat je niet moet denken een realistisch beeld van Kabul te krijgen (wie zegt dat ik dat verwacht?): op het feestje na de film had ik toch mooi een discussie over Afghanistan die ik zonder het boek en de film nooit gevoerd zou hebben.
Geef een reactie