Op weg naar de metro om naar Harlem te gaan, kwamen we een stadsbus tegen met Harlem erop. Even later zaten we er op de gok in, ongeveer als enigen. In New York neemt overdag eigenlijk niemand de bus. Het gaat namelijk honderd keer trager dan de supersnelle metro, waar je nooit langer dan twee minuten op hoeft te wachten (is onze ervaring). Maar naar Harlem met de bus, toch zo'n 100 straten uptown, was voor ons – de onthaaste toerist – erg leuk. Vanuit onze buurt reden we over 3rd Av en zagen we de buurt langzaam veranderen in de dure winkelconcepten van Midtown, om vervolgens steeds goedkoper en woonachtiger te worden. De populatie van de bus werd steeds zwarter, tot we de enige blanken waren.
We lieten ons eruit zetten op 125th street / Martin Luther King Boulevard. Hemelsbreed een paar kilometer van Times Square, maar hier compleet andere (lees zwarte) mensen. En minder goed onderhouden huizen en winkels. Maar wel echt New York. Bill Clinton mocht na zijn presidentsschap kiezen waar hij zijn kantoor wilde huisvesten, en koos voor de Martin Luther King Boulevard.
Harlem is net zo mooi als Brooklyn, met prachtige, gekleurde laagbouw, lanen en veel groen. Het hielp dat de zon scheen, waardoor Harlem bijna een idylle werd. Mensen zaten in de zon op hun veranda of op de trappen voor hun huis, in ramen, op straat, in het park.
Aan het einde van de dag gingen we naar de Amateur Night in het beroemde Apollo Theater. Ooit opgezet omdat zwarten niet naar blanke theaters mochten (wel op het podium want ze konden zo goed spelen, maar niet in de zaal). Inmiddels durven ook de blanken er te komen en is het zelfs toeristisch aantrekkelijk, bleek gisteren, toen er wat onschuldig publiek op het podium gehaald werd en er een dance contest werd gehouden. Een jongen uit Amsterdam (die niet kon dansen, maar wel heel erg zijn best deed) won. Tussen de optredens door werden tot vermoeiens toe de sponsors bedankt (geen subsidie) en een stukje over de kerk en God had van mij niet gehoeven. Maar ik zat naast een echtpaar uit Connecticut, dat keihard moest lachen om de grappen van de host, en dat meteen opsprong zodra er gedanst mocht worden en dat luidkeels meegilde als we moesten stemmen op de talenten op het podium. Ik voelde me blanker dan ik me de hele dag gevoeld had. Mijn oren deden pijn na afloop en mijn stem was weg. De rij voor de WC was 54 vrouwen lang. Het was geweldig.
Geef een reactie