Ik besloot samen met andere gekken de vrije, zonnige zondagmiddag in een donkere kroeg door te brengen. Mijn ogen moesten na de fietstocht door de felle zon nogal wennen aan het diepe duister. Maar na enkele stoelen omver te hebben gestoten en een aantal fikse blauwe plekken op mijn knieën te hebben gecreëerd, vond ik een mooie zitplaats met perfect uitzicht op het grote scherm. Ik raakte direct bevriend met degene naast me, zoals dat bij voetbalwedstrijden gaat.
"Het is best wel moeilijk. PSV moet verliezen", zei hij.
"Ja, daar moeten we maar op hopen", zei ik.
"Ik vind dat we heel erg aan Vitesse moeten denken", zei hij.
"Ja, dat moeten we doen."
Hij keek heel ernstig, alsof hij heel erg aan Vitesse dacht.
"Als PSV vijf keer rood krijgt, hebben ze ook verloren", zei hij, alsof het een realistisch alternatief was.
"Die regel ken ik niet", zei ik.
"Ik weet zeker dat het zo is", zei hij.
"Goede regel", zei ik.
"Wie is je favoriete Ajacied?", vroeg ik.
Hij wachtte even voor hij met zijn antwoord kwam.
"Eigenlijk Mitea", zei hij. "Maar die mag nooit echt meedoen."
Mitea in dit seizoen als je favoriete speler hebben, is zoiets als supporter zijn van Heracles Almelo. Een onvoorwaardelijke liefde moet eraan ten grondslag liggen.
Het zwak voor mijn nieuwe vriend verdubbelde op slag.
"Hoe oud ben je?", vroeg ik.
"Zeven", zei hij. "Maar ik ben bijna acht."
"Ik vind Adrie Koster best wel goed", zei hij, terwijl de spelers het veld op kwamen. "Maar volgend seizoen komt Marco van Basten."
Hij sprak de naam uit op een bewonderende en hoopvolle toon, alsof hij zich nog helemaal herinnerde hoe Van Basten de omhaal tegen FC Den Bosch maakte.
Dat gebeurde 15 jaar voordat mijn nieuwe vriend geboren zou worden. In heel andere eeuw, bovendien, dan waarin hij ooit had geleefd. Blijkbaar heeft Van Basten toch ook de sterrenstatus onder de jongste generatie. Ik realiseerde me dat ik, hoewel ik een paar jaar geleden zou hebben staan juichen als Van Basten de nieuwe coach van Ajax was geworden, ik nu nogal koel ben over zijn komst. Ik zei dit niet, omdat de ogen van mijn nieuwe vriend fonkelden van grenzeloos vertrouwen.
De vriendschap duurde twee keer 45 minuten.
"Doei", zei hij.
Hij liep naar zijn vader, die op het terras een biertje zat te drinken.
(Hoera voor Dance4Life, op alle shirtjes en de borden! Mijn nieuwe vriend zei: "Dance ieve? Dat is zeker de nieuwe sponsor, voor volgend seizoen." Daar had ie even ongelijk, maar als freelancer voor Dance4Life was ik mooi onder de indruk dat het zelfs een zevenjarige opviel).
Geef een reactie