Hevig content met mijn onnatuurlijk gebruinde benen liep ik met ontblote exemplaren de werkvloer op.
"Hahahahahahaha, jij hebt van die crème gebruikt, je benen hebben die oranje gloed!"
Reacties
10 reacties op “Mijn ervaring met de zelfbruiningscreme”
-
Gna gna, en zeker geen lange broek bij je dus nu ben je je de hele dag bewust van je oranje benen. Maar ach mooi oranje is niet lelijk!!
-
helemaal klaar voor het EK
-
@ralph: hahaha!
-
Na de melkflessen, en onderweg naar de tomatensapflessen, een korte tussenstop bij de wortelsapflessen begrijp ik. Nog even en je hebt een kwartet 😛
-
Daarom draag ik ook zomers kouzen naar mijn werk…
-
FOTO!
-
Ojee.
Gelukkig is zelfbruiner binnen drie dagen weer van je benen af, en het oranje dan ook.Maar heb je wel de nivea voor lichte huidjes geprobeerd? Want bij mij wordt die nooit oranje.
Maar mijn benen zijn dan ook wel zo wit, daar is geen oranje van te maken. -
Ach, waarschijnlijk was dat iemand die het vorige stukje hierover op je weblog gelezen heeft en dus al wist dat je binnenkort een keertje met gebruinde benen op je werk zou komen. Uitlachen met voorkennis… het zou verboden moeten worden! 🙂
-
Oranje is het nieuwe Roze…
-
Merel, dat van die oranje benen kan eigenlijk helemaal niet. Oude bruiningscremes hadden inderdaad de neiging om oranje-ig te worden. Patienten met ontkleuringsziekten van de huid klaagden bij hun dermatologen hierover. Met de introductie van bruiningscreme als cosmeticaproduct zijn ook de dermatologen en hun patienten blij: nu wordt echt bruin nagebootst, zij het veel lichter, maar toch beter als dat oranje van vroeger. Dus of jij hebt een oud merk erop gesmeerd, of iemand heeft je stukje gelezen en je voor de gek willen houden.
Geef een reactie