Ik denk dat veel mensen het idee hadden Adriaan Jaeggi een beetje te kennen. Toen ik gisteren hoorde dat hij dood was, kon ik het een moment helemaal niet bevatten. Ik was zelfs even gepikeerd omdat niemand mij had verteld dat hij ziek was.
Het kwam als een klap, ook al kende ik Jaeggi eigenlijk helemaal niet. Hij mailde me wel eens, en hij vroeg een keer of hij een foto die ik gemaakt had, mocht gebruiken voor zijn achterflap. Dat mocht. Met tomeloze energie deed hij al zijn zaken en soms kreeg ik een mail omdat ik weer naar iets toe moest wat hij had georganiseerd of geschreven. Ik vond het niet altijd goed, of aardig, maar hij was er wel, altijd en overal.
Gisteren ontving ik van zijn vrouw, of zijn vriendin, een overlijdensmail.
Zij had zijn mailbox gebruikt om iedereen die hij ooit gemaild had het verschrikkelijke bericht te sturen. Het waren zo veel mensen, dat ze het in etappes had moeten doen. Ik zat bij een groep mensen met een M. Ze had iedereen in de aanhef gezet in plaats van in de bcc, waardoor ik kon zien dat Martin Bril boven me stond, en Menno Wigman, en nog twee mensen die ik van naam ken. Het immense verdriet sprak uit deze actie.
Het bericht kreeg ik vervolgens nog van drie mensen doorgestuurd, die het ook hadden ontvangen.
Iedereen had het idee Adriaan Jaeggi een beetje te kennen.
Ik moet mijn password ergens opschrijven, voor het geval dat.
Sterkte, familie van.
Het had niet zo moeten zijn.
Geef een reactie