Aan alles is duidelijk dat de eindexamens afgelopen zijn. Op het balkon tegenover me zitten de hele dag twee meisjes verveeld met elkaar te giebelen en fluitend contact te zoeken met de jongens beneden in de tuin. Ik voel me enigszins met hen verwant, omdat ik goed weet hoe die zomer na mijn eindexamen was. Lang, bevrijdend, gek ook, en een tikkeltje onzeker. Zij zien in mij waarschijnlijk de vrouw die zij nog láng niet zijn. Hallo, ik ben ouder dan 30. En tot overmaat van ramp lapte ik ook nog de ramen.
(wel goed hè, dat ik de ramen lapte)
Aan de gevels van de Amsterdamse huizen lijken wel meer vlaggen en tassen te hangen, alsof een traditie plotseling in ere hersteld is. De vale rugzakken met teksten erop ontroeren me, wat waarschijnlijk betekent dat ik inderdaad oud aan het worden ben.
In de Zara graaiden meisjes voor hun eindexamenfeest de muiltjes van de met stof bezaaide vloer.
Het is vooral te merken aan het pleintje voor het Amstel Hotel. De afgelopen dagen hangt er steeds een groepje meisjes rond. Ze zijn jong en zien er uit alsof ze de hele dag niets te doen hebben. Het zijn er over het algemeen vijf, van verschillende pluimage, maar het zijn wel vriendinnen. Ze delen een adoratie voor iemand die zich in het hotel ophoudt. Ze zijn volhardend. Ze kletsen onderwijl over niets en het leven. 'Weet je nog? Die zomer na ons eindexamen? Toen Nederland kampioen werd en we overdag de héle dag voor het Amstel Hotel rondhingen, in de hoop een glimp op te vangen?'
Maar wie zit er in het Amstel voor wie deze meisjes een passie hebben opgevat? Bruce Springsteen toch niet zeker? Voor hem waren gisteren de vier rockers met grijs haar gekomen.
Geef een reactie