Het had me veel overtuigingskracht en realiteit gekost om mezelf uit bed te krijgen. De onzomerse weersomstandigheden hadden een verdovend effect op mijn toch al wattenhoofd. In de trein zaten ineens weer veel mensen.
De vakantie was duidelijk al een beetje voorbij, maar toch zag niemand er bruin uit.
Met moeite en te veel haast om koffie te kopen vond ik een zitplek.
Ik staarde wezenloos voor me uit, mijn knieën tegen de knieën van de lange man tegenover me. Twintig minuten om mijn lijf in (sociale) werkstand te krijgen.
Koffie moest ik hebben.
Koffie.
Ik wilde echt heel graag koffie.
Heel graag.
Koffie.
Het hengsel van mijn tas trilde.
Ik pakte mijn telefoon. Een sms, zo vroeg.
"Wil je koffie?", stond er.
Onbekend nummer.
Ik keek verschrikt, verblijd en achterdochtig om me heen. Dat waren veel verschillende blikken voor de vroege ochtend. Mijn medereizigers gaven in de verste verte geen blijk van grappenmaken. Ik zag geen helderziende (die herken je meteen want die hebben een baard en een knotje). Ik kon alleen concluderen dat God me gesmst had.
Wat kon ik anders doen dan terugsms'en?
Ik kon al mijn wensen aan God sturen, maar ik besloot bescheiden te blijven.
"Ik wil heel heel heel graag koffie."
Vrij vlak erna kreeg ik weer een sms.
"Ben je al bonnen?"
Toen wist ik het zeker. Het was vriendin C.
Niemand smst zo weergaloos cryptisch als zij.
Zelfs niet nu ze een nieuwe telefoon heeft.
Met een nieuw nummer.
Geef een reactie