Elke ochtend als ik door Hoog Catharijne sjouw, zit er een meisje met een accordeon vlakbij de roltrappen naar de achterkant van het station.
Ze is jong en knap maar mist elke uitstraling.
Om de paar seconden zegt ze met een gemaakte glimach en een meisjestemmetje 'hello' tegen de mensen die aan haar voorbij trekken.
Ze komt vermoedelijk uit het Oostblok. Het ligt misschien aan mijn geringe kennis van accordeonmuziek, maar elke ochtend speelt ze precies hetzelfde melodietje.
'Hello.'
Ik vraag me altijd af of ze iets anders speelt als ik een trein eerder of later zou hebben. Of ze een schema afgaat, elke ochtend, punctueel om maar enige grip op haar situatie te hebben. En of iemand haar niet moet vertellen dat het onverstandig is om elke dag op precies hetzelfde tijdstip op precies dezelfde plaats te zitten, waardoor het precies dezelfde vermoeide mensen zijn die je in de ochtendspits passeren. Die op maandag niets geven. En dus op dinsdag ook niet. Of op woensdag. Omdat ze in net zo'n dodelijk saai ritme zitten als het meisje, met rituelen en gewoonten die ze niet snel zullen veranderen.
Geef een reactie