Je zag ze al overal liggen, de verloren enkele handschoenen op straat.
Gekleurde wollen handen, overreden door fietsers, op een paaltje gelegd door een aardige vinder, drijvend in een plas.
Verloren, omdat de handschoen bijvoorbeeld op schoot had gelegen in de tram, en bij het opstaan was gevallen. Maar omdat de snijdende kou voorbij was, niet opgemerkt.
Je zag zelfs sjaals op de weg liggen, achtergelaten.
Onbewuste voortekenenen van de nadere lente.
Al jaren kijk ik uit naar het moment dat de enkele wantentijd aanbreekt.
Nooit verloor ik zelf een handschoen.
Gisteren fietste ik op de drukke kruising bij het Centraal Station toen ik werd gebeld. Ik nam op, terwijl ik een bocht moest maken en de fietsers die door rood reden moest ontwijken. Aan het eind van het gesprek, zo’n 500 meter verder, merkte ik pas dat mijn handschoen kwijt was.
Ik fietste terug, tegen de richting in.
Daar lag hij. Op de plek waar ik mijn telefoon had opgenomen.
Op de oversteek voor de fietsers, tussen de tramrails.
Tram 4 kwam voorbij.
Even was mijn handschoen uit het zicht.
Toen zag ik hem liggen, een vettige zwarte streep eroverheen.
Ik overwoog de handschoen te laten liggen – het was toch bijna lente. Hadden de verloren enkele handschoenen niet al het bewijs geleverd?
Vanochtend werd ik woest uit mijn lentedroom gewekt.
Geef een reactie