Dus. Ik twitter. Ik ben er zelf verbaasd over, want ik vond het eerder nogal suf. Waarom zou je willen weten dat iemand koffie drinkt, of dat iemand de vuilnis buiten gaat zetten? Bovendien begreep ik, als ik even op Twitter keek, niet wat die losse berichtjes daar precies deden.
Maar toen had ik een iPhone en dan is er geen weg meer terug.
En hop, een nieuwe verslaving was geboren.
Mijn overpeinzingen van de eerste Twitterweek.
* De helft van de mensen die ik sprak zei “Huh? Twitterwasda?”. De andere helft zei: “Halleluja, wordt er ook eens eentje wakker!” Beide groepen zeiden het alsof ik in ieder geval niet bij hen mocht horen.
* Twitteren bleek een soort sms’en maar dan for all the world to see.
* Eerst deed ik de cursus op Contentgirls.nl zodat ik een beetje begreep waar ik in verzeild was geraakt.
* Ik maakte van mijn Twitter een PowerTwitter.
* Ik maakte een mooie achtergrond voor mijn eigen pagina.
* Ik downloadde Twitterrific, zodat ik ook onderweg makkelijk kon twitteren. Als je het eenmaal doet, doe het dan goed.
* Ik leerde dat een berichtje (minder dan 140 tekens) een tweet (spreek uit: twiiiet) heet. En niet een twit. Of een twittertje. Tweet. Geen tweed. Zeker geen tweed.
* Twitter maakt van lange links automatisch kleine urls!
* Met enige schroom typte ik mijn eerste berichtje.
* Grote schrik toen ik binnen een kwartier ineens 50 followers had, van wie ik het grootste deel niet kende!
* Als je iemand direct wilt aanspreken, gebruik je @
* Sommige mensen posten linkjes naar heel mooie dingen, ontroerende foto’s of interessante discussies.
* Sinds een week ben ik slechts 1 tweet verwijderd van mijn jeugdheld John Cleese. Ik broed nog op wat ik hem ga twitteren.
* Dat hele Twitter bleek een heel levendige subcultuur te zijn; mensen kenden elkaar, ook mensen die ik ken en van wie ik geen idee had dat ze ook samen in contact stonden.
* Verwondering alom. Twitter kon heel erg grappig zijn. Maar moest ik dat dan laten weten aan degene die het twitterde? Zo postte iemand een leuke foto – maar moet ik daar nou op reageren met hahaha?
Ik besloot dat ik dat niet zou doen. Tegen de vervuiling, ofzo.
*Je kunt je tweets niet meer aanpassen, als ze eenmaal verstuurd zijn.
* Wat meld je wel en wat niet? Op zaterdag dacht ik: moet ik melden dat ik wakker ben? Zo meteen denken mensen dat ik nog slaap en dus lui ben! Maar ik ben al uren wakker! Moet ik dat schrijven? (Op zondag werd ik overigens voor het eerst sinds jaren na 12 uur wakker, wat ik meteen enthousiast en met enige trots twitterde).
* Ik had iets getwitterd waar veel mensen op reageerden. Om iedereen in 1x te antwoorden, typte ik @allen. Dat had ik iemand anders ook zien doen.
* Een besluit: al dat melige geklets tussen collega’s (lunch! wie gaat er mee? hé j, ik zie je wel zitten) is voor jezelf heel grappig, maar niet voor de rest.
* Sommige mensen zeggen: “Ik zit in café X, kom ook.” Komen er dan ook echt onbekenden een biertje halen?
* Oude bekenden uit de weblogwereld van heel vroeger duiken weer op. Leuk!
* Ik kreeg een rechtstreeks berichtje van ene allen. Wat leuk! Uit Engeland. Waarom twitterde deze allen mij “Hi Merel, thanks for your note”? Toen dacht ik terug aan mijn @allen om iedereen te bereiken. Niet echt slim.
* Minpunt: de krant lezen in de trein lijdt er nogal onder. Dat moet veranderen.
* Er zijn extreem fanatieke Twitteraars die elke vijf minuten posten. Dat mag. Als je iemand beu bent, flikker je hem/haar gewoon uit je lijstje.
* Ik heb al 1x aan de Man des Huizes, die mijn Twitter bekijkt, gecommuniceerd dat het eten klaar is. Dat mag nu niet meer, zie eerdere opmerking.
* Iemand twitterde dat ze was uitgegleden bij de Albert Heijn. Iedereen zei: “Oh wat erg”. Wie schetste mijn verbazing? Iemand anders uit mijn lijstje was ook uitgegleden bij Albert Heijn. Al snel vonden de twee Twitteraars elkaar en bleek het om dezelfde Albert Heijn te gaan.
* Twitter. Een wondere wereld. Ik ben benieuwd hoe lang.
Geef een reactie