“Want ik ben Sjakooooo”, weergalmt over ’t IJ terwijl de zon roodgloeiend naast ons in het water zakt. We zitten op bankjes, ingepakt in dekens, want het is ondanks het mooie weer ’s avonds toch best fris. Achter me zitten jongetjes van acht die de hele voorstelling keihard lachen.
Het is de mooi uitgelichte locatie, naast Nemo, op het water, die de voorstelling direct iets magisch geeft. De grachtenpanden op de achtergrond, eenden die tijdens de voorstelling overvliegen, rondvaartboten vol toeristen die hier keren, bootjes van Amsterdammers die zo een graantje mee pikken. En een toneeldecor waarin steeds iets gebeurt.
En dan de voorstelling, over 17e eeuws Amsterdam. Ik hou niet van musicals. Maar na afloop kon ik volmondig zeggen dat ik had genoten. De grapjes voor de kinderen (klappen en mislukkelingen) en de grapjes voor volwassenen (er zijn nogal wat parallelen met het heden en Rembrandt komt ook nog even langs) kwamen goed uit de verf. De meeste voor mij onbekende acteurs speelden en zongen vol overgave en er was genoeg moois om naar te kijken. De recensie in NRC was ook al lovend.
Ik zou zeggen: ga ook, maak het een succes. Ik heb namelijk een geheime agenda: dat podium in ’t IJ is niemand tot last. Het is een plek waarvan je hoopt dat er vaker mooie dingen kunnen worden georganiseerd.
Geef een reactie