Ronja is echt zo’n kind van gescheiden ouders

De Man des Huizes vertrok in alle vroegte.
Naar een “very romantic, single room”, met uitzicht op het meer van Genève.

Ik kreeg een half oog open, net genoeg om te zien dat het nog donker was, en om ‘veel plezier’ te mompelen, om me vervolgens weer in diepe slaap te storten.

Eenmaal wakker op een christelijk tijdstip zag ik dat Ronja zich aan de ene kant van het bed had geïnstalleerd en Maus zich aan de andere. Ik had mijn oog nog niet geopend of Ronja begreep wat er aan de hand was. Ze sprong op, oren gespitst, blijde blik in haar ogen. Bij Ronja lijkt het soms net of ze lacht.

“Mieuw!”

Maus werd ook wakker, luid gespin welde op in de kamer. Ze rekte zich behaaglijk uit, en draaide zich op haar rug, terwijl ik mijn andere oog ook opende. Ronja begon zenuwachtig over het bed heen en weer te lopen.

“Mieuw mieuw!”

Ik heb vele mieuws in mijn leven gehoord, maar dit waren duidelijke “Ik wil eten”-mieuws. “Want: het is nog ochtend en als het baasje wakker wordt, dan krijg ik eten, hoera!”

Nu ken ik de Man des Huizes inmiddels een beetje. Ik wist zeker dat hij de vrolijke viervoeters al eten had gegeven.

Ik keek Ronja aan.
“Nee mama, echt niet, ik heb echt niets van papa gekregen.”
Schijnheilige, onschuldige blik.
Ronja is echt zo’n kind van gescheiden ouders.

Ik keek naar Maus die met één zuchtende blik duidelijk maakte dat ze al-lang eten hadden gehad. Haar zuster was weer eens aan het zeuren om niets. Ronja negeerde de blik van Maus volledig en hield haar ogen strak op mij gericht.

Ik stond op en beide beesten vergezelden mij naar de keuken.
“Mieuw, mieuw, mieuw” ging Ronja mij voor.
Maus krulde zich geruisloos om mijn schenen.

Bij de bakjes aangekomen bleken er gewoon nog brokjes in te liggen.
“Ronja…”, zei ik.
Mieuw, mieuw, mieuw, ging Ronja, met haar kopje omhoog, verwachtingsvolle blik in haar ogen.

Ik deed een truc, alsof ik eten in de bakjes gooide, wat helemaal niet zo was.
Waarna Ronja blij en opgewekt aan haar tweede ontbijt begon.