“Je moet hier naar links”, zegt de Man des Huizes dan bijvoorbeeld.
“Volgens mij niet hoor”, zeg ik.
“Jawel hoor.”
En dan gebeurt het. Keer op keer. Ik volg het advies op van de Man des Huizes.
En keer op keer blijkt, op een uitzondering na, dat ik gelijk had.
Ik had de rechterbaan moeten nemen, zoals ik al dacht.
Het is me een raadsel waarom ik het advies blijf volgen.
Feit is wel dat ik altijd heel erg boos op mezelf word, omdat ik niet genoeg vertrouwen heb in mijn eigen gevoel.
De Man des Huizes kijkt nooit zo schuldbewust als Gerard Kemkers. Ik kijk soms wel bozer dan Sven Kramer.
Voortaan zal ik aan hem denken.
En aan een van de belangrijkste wissels van zijn leven.
De Man des Huizes en ik kunnen altijd nog een extra rondje om.
Geef een reactie