Waarom zou je een boek lezen dat je aan het huilen maakt?
Dat is een goede vraag.
Toen ik met Een van de Acht van Sandra Koolmees begon, wist ik zeker dat ik met rode ogen het nachtlampje zou uitklikken. Wist ik zeker dat ik continu zou moeten denken aan de mensen in mijn omgeving die kanker hebben gehad of kanker hebben. En wist ik zeker dat ik er nog dagen in mijn hoofd mee bezig zou zijn.
Als haar zus Marleen, die ik ken van mijn werk bij Sanoma, me niet gevraagd had het boek te lezen, denk ik dat ik het niet gedaan zou hebben.
Toch ben ik blij dat ik het boek gelezen heb. Het vertelt het verhaal van Sandra Koolmees, die, als net zoals veel andere vrouwen (namelijk één op de acht), te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Ze beschrijft het proces, de chemo’s, de operatie, de bestraling. Je kent het wel, zou ik willen zeggen. En toch heeft dit boek heel veel aan mijn ‘kennis’ over kanker toegevoegd. Het is herkenbaar, soms grappig, altijd stoer en eerlijk geschreven. De strijd, de moed, de hoop en de wanhoop komen eng goed dichtbij. Het is nergens pathetisch of zeurderig.
Ik las het in sneltreinvaart op de eerste mooie dagen van het jaar, op het dakterras waar we voor het eerst konden zitten. Zonnebril op, mijn sproeten uit hun schuilplaats, de vlonders net gezaagd en daarover zeer content, onze vrij lelijke fauteuils zeer comfortabel. En ik las. En las. En het boek is nog steeds bij me. Elke dag denk ik even aan Sandra Koolmees. Aan sommige passages denk ik als ik op de fiets zit, of als ik over iets tob.
Natuurlijk is iedereen anders en gaat iedereen op een andere manier om met trauma. Maar als je je zou willen verplaatsen in wat iemand meemaakt als zij kanker heeft, dan is dit boek een absolute aanrader.
Geef een reactie