Mijn vader is van de muur gevallen.
Twee keer in twee dagen.
De eerste keer betrof het de trouwfoto uit 2005.
Het lijstje vond ik in vele stukken en splinters uiteengevallen terug op de vloer.
De foto toont de hele zaal. Iedereen klapt, terwijl mijn vader mijn stiefmoeder hartstochtelijk kust.
Sommige aanwezigen pinken een traantje weg.
Een klein stukje glas bedekt nog net mijn oom, de rest van de mensen is van bescherming ontdaan.
Vandaag bij thuiskomst weer een lijstje op de grond.
Dezelfde plek, andere foto.
Met de voorkant voorover naar de vloer gevallen.
Een oude foto, maar voor mij nog fonkelnieuw. Onlangs trots opgehangen.
In zwartwit danst mijn vader met mijn moeder, beiden nog een stuk jonger dan ik nu ben.
De grove barst in het ovale glas loopt precies door de lachende bovenlip van mijn moeder.
Dan doorklieft hij bruut het rechteroog en het voorhoofd van mijn vader.
De topjes van zijn vingers, liefdevol in mijn moeders hals, worden door de barst genadeloos afgehakt.
Mijn moeders bovenlip lacht al 28 jaar niet meer.
Snel mijn vader gebeld.
Alles in orde.
Geef een reactie