Gisteren.
Ik ontwaak. Ik weet wat ik vandaag ga doen. Werken in Utrecht en daarna uit eten met mijn broer.
Zij wist ook wat ze ging doen.
Ik ga naar boven, geef de katten eten.
Zou zij de kat ook? Lijkt mij niet.
Ik maak ontbijt en kijk naar het Journaal.
Zou zij hebben ontbeten? Doe je dat op zo’n dag?
Ik fiets naar het station.
De zon schijnt, het is mooi weer, maar nog wel koud. Vanmiddag zal het gaan hagelen.
Wat voor weer was het toen? Ik herinner me regen, de dag erna. Is dat een valse herinnering?
Ik zie de stad in de zon en weet dat de lente snel zal komen, ook al duurt het langer dan gehoopt. Ik ga die lente meemaken.
Koffie op het station, ik hoop dat ik niemand tegenkom die ik ken. Ik wil alleen zijn. Niemand begrijpt dit. En dat begrijp ik.
Ik lees de krant en voel de wind.
Zou zij nog naar buiten zijn gegaan?
Op mijn werk is alles onbelangrijk.
Een aangename nonchalance daalt op mij neer.
Zou zij zoiets ook hebben gevoeld?
Op de wc moet ik even huilen.
Hoe laat zou zij eigenlijk? Hoe beslis je zo’n tijdstip?
“Zo, deze werkdag ook weer overleefd?”, grapt een collega bij de lift, als ik naar huis ga.
Na mijn werk fiets ik vanaf het station naar het restaurant.
De zon schijnt. Het is niet gaan hagelen.
Met mijn broer praten we over haar. Niet te veel. We hebben het over nu, over vorige week, de komende tijd.
Of ik gelukkig ben op het moment.
Hmm.
Zou zij gelukkig zijn geweest?
Ik ga slapen, een beetje dronken.
Vandaag.
Ik word wakker.
Ik leef nog.
Ik ben ouder dan mijn moeder ooit is geworden.
Geef een reactie