Ik kon me maar niet herinneren waar ik was op 16 juni 1990, toen Mandela op het balkon van de Stadsschouwburg een vol Leidseplein toewuifde. Ik woonde al in Amsterdam, en ik weet nog hoe groots en ontroerend het was toen hij uit de gevangenis kwam. Waarom was ik niet op het plein geweest? Had ik huisarrest? Iets anders belangrijks? Ik zou daar toch sowieso bij hebben willen zijn?
Vanochtend pakte ik mijn puberdagboeken erbij.
Ik zou er in ieder geval iets over geschreven hebben, zo’n enorme gebeurtenis, zo vlak bij mijn huis, zo’n tot de verbeelding sprekende gast in ons kikkerland.
Ik citeer:
Zaterdag 16 juni 1990. 22.30 uur.
“Ik heb vandaag voor ’t eerst tampons gebruikt. Het lukte meteen (ik snap niet waarom niet) maar het deed een beetje pijn. Het is wel handiger. Kun je tenminste zwemmen.
Morgen moet ik een geschiedenis proefwerk leren. Bah. Ik zal even mijn hele rappie opschrijven [volgt hele lijst cijfers, inclusief vorige rapportcijfer, red.].
Ik heb de plaat Brigitte Kaandorp 1 gekregen voor mijn rappie. Hij is heeel grappig, mooi en leuk. Ik krijg ook nog de plaat van Kim Wilde. Word ik verwend! Vandaag ben ik NIET naar de bioscoop geweest.
Doei!!!
XXXXXXXXX MERLO XXXXXXX”
…
“Waar was jij toen Nelson Mandela op het balkon van de Stadsschouwburg stond?”
“Op de wc. Het lukte meteen.”
Nadat ik de teleurstelling over mijn navelstaarderij vakkundig had weggedrukt, keek ik of ik dan in ieder geval iets had geschreven op 11 februari 1990, toen Mandela werd vrijgelaten.
11 februari 1990
“Een hele, vreselijk belangrijke dag in de geschiedenis. Nelson Mandela FREE out of jail. Te wowie.”
Wat blijft, is de herinnering, dat ik een intelligente, politiek betrokken puber was.
Geef een reactie