Na het WK van 2010 vervloog voor mij de mogelijkheid om ooit nog uit te kunnen komen voor het Nederlands Elftal.
Wellicht was dat voor anderen al langer duidelijk, en zouden sommigen ook zeggen dat ik de verkeerde sekse heb voor het door mij beoogde team (dat zijn van die gendergevoelige typetjes). Anderen zouden beweren dat ik enig talent ontbeer en nooit op voetbal heb gezeten (oké, fair enough). Maar Giovanni van Bronckhorst was lange tijd mijn strohalm: een paar maanden ouder dan ik, dus het kon nog.
Het duurde een paar dolende jaren voor ik erover heen was en mijn evenwicht had hervonden.
En zoals dat gaat met hevige tegenslag en hartezeer: tijd heelt uiteindelijk de meeste wonden en dan ineens dienen zich onverwacht nieuwe mogelijkheden aan.
Zingen zoals Annie Lennox op de Grammys.
Het mooie is: ik heb nog 21 jaar om me daarop te verheugen – voor ik zo oud ben als zij.
Dat gaat me zeker lukken.
Geef een reactie