Net toen ik bedacht dat ik geen enkele training voortijdig was gestopt, net toen ik had besloten dat ik nieuwe sportspullen mocht kopen om de grootse meeslepenheid te vieren, net toen ik leek te vliegen van de vrijgekomen endorfine, net toen ik me had ingeschreven voor mijn eerste loopje, net toen ik dacht dat ik onoverwinbaar was en frivool van een stoepje af rende, beet er een hondje in mijn kuit.
Tak!
Ik greep mijn kuit vast. Of althans, dat wilde ik doen, maar dat ging nog niet zo gemakkelijk.
Ik keek achter me.
Er was helemaal geen hondje.
Mijn kuitspier had uit zichzelf besloten om te knappen.
Zweepslag, zei de dokter later.
Zes weken rust.
Ik vind dat dat soort dingen niet mag gebeuren als je zo goed bezig bent. Ik vind dat je na grote, moeizame inspanning prijzen moet krijgen, gelauwerd moet worden, bijvoorbeeld door gewichtsverlies, drie jaar langer leven, complimenten van vreemden, of een waanzinnig lijf.
Kunnen we daar niet eens voor stemmen?
Geef een reactie