Toen ik als columnist stopte bij NRC Handelsblad, ontving ik een brief.
De brief was een in Yahoo ingetikt mailtje dat in kleur geprint was.
Aan het einde van de brief stond: “Ik zou dit nu naar je willen versturen, maar ik bedenk me dat ik jouw adres niet heb. Ik zal deze brief per post versturen”.
NRC Handelsblad was zo vriendelijk om het geprinte mailtje naar mijn huisadres te sturen.
De schrijver van de brief was op dat moment bijna 90 jaar oud.
Hij vertelde dat hij en zijn vrouw altijd genoten hadden van mijn stukjes, omdat ze hen jong hielden. Hij schreef bovendien dat hij zelf ook columnist was geweest, ergens halverwege de vorige eeuw. Er ontstond een mooie mailwisseling, waarin ik hem attendeerde op deze site.
Hij las mijn stukjes en hij stuurde mij teksten van zijn hand. Nieuw en oud. Verhaaltjes, gedichten, gedachten. Ook kwam er wel eens een uitnodiging om bij hem en zijn vrouw op bezoek te komen, hemelsbreed maar een paar kilometer van mij vandaan. Nooit gedaan. Vorig jaar kwam er een mail van een familielid, dat hij had gevraagd om mijn postadres te noteren, voor als hij of zijn vrouw zou komen te overlijden.
Gisterenavond laat pakte ik de post uit mijn brievenbus. Tussen de rekeningen vond ik een handbeschreven envelop. Mooi papier, prachtige letters, met verse inkt. Een uitnodiging voor een galerie, vermoedde ik. Ik haalde de uitnodiging uit de envelop. Een mooie, kleurrijke foto van een vrouw die ik niet kende. Vast een uitnodiging voor een foto-expositie.
Na meer dan 70 jaar liefde en geluk hebben wij afscheid genomen van.
Ik schoot vol toen ik zijn naam zag.
Toen zag ik het goed: het overlijdensbericht van zijn vrouw.
Kun je na 70 jaar nog uit elkaar?
De hele ochtend al ben ik op zoek naar dat eerste geprinte mailtje dat ik van hem ontving.
Ik weet zeker dat ik het heb bewaard.
Wat ik ermee denk te vinden, weet ik niet.
Misschien iets tastbaars in een digitale wereld die zo veel emotie kan oproepen.
Geef een reactie