Gelukkig nieuwjaar

Om 4 uur ’s ochtends stonden we op de Schönhauser Allee met een sleutel-etui.
Een Skoda.
We keken om ons heen. Geen Skoda te zien. Dat kwam ook omdat de meeste auto’s waren bedekt onder een dikke laag sneeuw. En ook omdat ik sowieso niet weet hoe ik een Skoda moet herkennen.

Ik drukte uit nieuwsgierigheid op het knopje op de sleutel voor de automatische deurontgrendeling.
Geen bliepjes.

Wat een rotnacht moest de eigenaar van de auto deze nieuwjaarsnacht hebben – je sleutels verliezen ergens op een straat in besneeuwd en koud Berlijn. Vind die nog maar eens terug.

Wij stonden, beneveld, een traditionele Pfannkuche op, een fantastisch feest achter de rug, met het etui in onze hand te bedenken wat we zouden doen (weer op straat gooien? naar een politiebureau brengen? meenemen?), toen er een boom van een kerel onze kant op gebeend kwam.

“Did you lose your keys?” riep ik, vrolijk zwaaiend met het etui.
Misschien sprak ik ook een volzin uit in het Duits, want als ik dronken ben, gaat dat veel makkelijker.  

De man liep geïrriteerd langs ons heen, het restaurant in waar we voor stonden.
Het restaurant was al gesloten. Alleen een peertje wierp licht op het opgeruimde werkblad.

De man begon in het restaurant als een gek te zoeken.
Hij schoof stoelen opzij, keek onder de tafels, liep de keuken in, voelde nog eens in zijn broekzakken.

Een heldenrol was weggelegd voor ons in deze koude nieuwjaarsnacht!
Ik begon op het raam te bonken.
De man draaide zich om en wierp me een agressieve blik toe. Wacht maar, dacht ik, tot je ziet dat ik jouw redder in nood ben. Ik hield het etui omhoog, wees erop en knikte.

Hij kwam naar de deur gelopen, griste het etui uit mijn hand, mompelde iets, sloot het restaurant af, en beende weg.

Gelukkig was degene van wie we eerder de digitale camera hadden gevonden ons zo dankbaar geweest dat we voor de rest van 2011 vol goede moed zaten.
Ik ben van plan dit jaar veel te vinden.