Sinds ik oud genoeg ben om te mogen stemmen, vallen de kabinetten bij bosjes, organiseert men bij het minste of geringste een referendum en mag ik bij gemeenteraadsverkiezingen 2x stemmen (zowel op de stad als op het stadsdeel). Je zou dus denken dat ik het de gewoonste zaak van de wereld vind.
Quod non.
Al weken ben ik mij aan het verheugen op 3 maart. En sindskort op 9 juni.
Als trots burger zal ik mijn plicht met overdreven enthousiasme doen en me heel bijzonder voelen op het moment dat het papier de stembus inglijdt.
Hoe fijn is het dat we het rode potlood hebben behouden.
Sinds ik heb gehoord dat de zwevende kiezer de uitslag zal gaan bepalen, ben ik zwevende kiezer.
Maar stiekem weet ik allang op wie ik ga stemmen. Net zoals in 2002 (waarheen gaat de tijd, ik voel me nauwelijks anders dan toen en het is al 8 jaar geleden) gaat mijn stem naar Lodewijk Asscher. Hoe dat in 2002 ging, valt nog in de krochten van deze site na te lezen (een leuk stukje, iedereen brabbelt nu blabla groot talent, minister-president etc, tsk, dat wist ik allang). Hij vertegenwoordigt mijn stem al 8 jaar naar mijn volledige tevredenheid.
En als ik hem dan zie spreken bij De Wereld Draait Door of Buitenhof, zie ik dat er wel degelijk 8 jaren voorbij zijn. Zijn haar wordt dunner, hij heeft wallen onder zijn ogen, hij is wat aangekomen.
Nee.
Wat ik bedoel: in die 8 jaren is hij alleen maar beter en beter geworden.
Geef een reactie