IFFA

Het was een schok, dat mag u best weten. Al ongeveer honderd jaar gaan we op de laatste dag van het International Film Festival Rotterdam (IFFR) naar de Volkskrantdag. Dit jaar werd deze traditie ruw doorbroken. Waarom? Geen animo bij de vrienden die normaal altijd meegaan.

Paniek! Tradities moeten gekoesterd! Vriendengroepen bij elkaar gehouden!
Maar al snel: niet getreurd. Een nieuw festival werd in mijn brein geboren.
De naam? IFFA.

Inderdaad. Zoals het bekende spreekwoord luidt: als de vrienden niet naar Rotterdam komen, moeten de films maar in Amsterdam.

Een doorslaand succes, dat was het. Een heus blokkenschema, vier films, en iedereen naar zo veel films hij maar meewilde. “Een frontale aanval op Rotterdam”, werd er gezegd. “Dit was veel leuker dan in Rotterdam”, zei men na afloop. “Het beste festival sinds jaren”, kon ik ook nog noteren. “Volgend jaar weer! Volgend jaar weer!”

Ik zou u graag allemaal willen uitnodigen voor volgend jaar (we denken aan een festivalkrant, een kaartjesscheursysteem, een vip-borrel) maar ik ben wel bang dat het IFFA dan aan zijn succes ten ondergaat. Bij deze in ieder geval een verslag van afgelopen zondag:

A Single Man
We trapten af in Tuschinski met A Single Man, een van de publieksfavorieten van het IFFR en daarom extra toepasselijk. Colin Firth kan ik op elk moment van de dag zeer goed hebben dus ook om 12 uur in de middag. Zelfs al speelt hij een homo die rouwt om de dood van zijn vriend.
A Single Man is gemaakt door modeontwerper Tom Ford en dat was aan alles af te zien. Niet alleen de kleding was tot in de details geperfectioneerd, ook de interieurs, de auto’s, de kapsels van de personages en de rekwisieten waren prachtig. En dan zo’n nostalgische jaren ’60-setting… een lust voor het oog. Het verhaal was boeiend, het acteerwerk van Colin Firth fantastisch (voor de scène waarin hij hoort dat zijn vriend is overleden mag hij van mij zo een Oscar krijgen) en ook Julianne Moore was heerlijk in haar rol als oudere, beetje treurige maar toch nog fatale femme. Gaat dat zien!

Where the Wild Things Are
Daarna van deze rauwrealistische setting naar de fantasiewereld van Where the wild things are. Gebaseerd op Max en de Maximonsters, maar dat moet u maar snel vergeten, want draait de film uit op een teleurstelling. Deze film maakte de meest uiteenlopende reacties bij ons groepje los. Van ‘ik begreep er niets van’ tot ‘fantastisch genoten’. Ikzelf vond de film erg vermakelijk, maar had te doen met de kinderen die in de zaal zaten: het is niet de meest kindvriendelijke kinderfilm. De monsters waren overigens bijzonder goed gemaakt. En ik wil voortaan ook op een hoop slapen.

Precious
]Vervolgens de film die nog de hele nacht en de dag erna door mijn hoofd spookte. Precious. Een film waar ik onder andere niet heen wilde omdat Mariah Carey er in speelt. Bijna niets erger dan Mariah Carey. En Mariah Carey knocked my feet off. In haar kleine bijrol. Maar zij was het niet die in mijn dromen terugkwam. Het was Precious zelf. Zestien, moddervet en voor de tweede keer zwanger van haar eigen vader, in Harlem eind jaren ’80. Gezellig dus. En dan is het maar fijn dat het een Hollywood-productie is zodat je tussen de gruwelijkheden door wat lichtpuntjes kunt blijven zien en er leraressen zijn uit sprookjesboeken. Pittige shit, met een Oscar-waardige rol van stand up comedian Mo’nique als de wrede biatch van een moeder van Precious.

A Serious Man
Als hekkensluiter kregen we een bizar, meesterlijk en verwarrend toetje: A Serious Man (qua naam niet te verwarren met de eerste film) van de Coen brothers. Bizar, zoals je van de Coen brothers gewend bent, maar tegelijk realistischer dan sommige andere van hun films. En alles ademt joods (bijvoorbeeld de proloog, die verder geen enkele link met de rest van de film lijkt te hebben – of heeft iemand een verklaring?). De hoofdrolspeler heeft het in het begin van de film nog best prima voor elkaar maar al snel laten de Coens niets van de arme man heel. Jaloersmakende dialogen wederom, en knappe casting. Dat de camera bij het introduceren van een nieuw personage alleen maar even hoeft te blijven hangen en dat de zaal dan al moet lachen. Gaat dat ook zien!