‘Je zegt het haast met nostalgie’, zei de piepjonge interviewer van Het Parool.
Hij had me gevraagd of er ook fases waren geweest in de bijna 9 jaar dat ik blog.
Toen ik het over de eerste jaren had, begonnen mijn ogen te schitteren en klonk mijn stem enthousiast.
Of er ook fases waren geweest.
Ja. In het begin was alles nieuw.
Het had iets magisch.
Stukjes plaatsen, reacties ontvangen, elkaars sites lezen.
Ik werd verliefd.
Niet alleen op het medium, ook op sommige van de mensen die ik via mijn weblog ontmoette.
Er brak een nieuwe fase aan.
Iedereen ging webloggen.
Ik schreef een roman.
En nog eentje.
En de stukjes op mijn weblog werden schaarser.
En bedachtzamer.
Soms beter.
In 2008 brak een nieuwe fase aan.
2009 was een jaar met 84 stukjes.
Zo weinig heb ik nog nooit geplaatst.
Twitteren, een relatie, een nieuw huis, fulltime schrijfwerk: allemaal redenen.
Er is schaarste aan tijd in deze tijd.
‘Webloggen is dood’, verklaarden diverse mensen die het zouden moeten weten vorig jaar.
Let op mijn woorden:
Webloggen gaat het helemaal worden in 2010.
Als zelfs oudgedienden camathome en 10e beloven weer vaker gaan bloggen, moet het helemaal goedkomen.
We zijn klaar voor een nieuwe fase.
Geef een reactie