“Waar is mijn bed dan?”
Het driejarige meisje liep door ons nieuwe huis.
“Het is hier een troep”, zei ze, terwijl ze zich vooroverboog om haar hand door het stof op de vloer te halen.
“Je bed is bij oma”, zei haar vader.
Het kleine meisje keek hem even wantrouwend aan.
“Waar is het krukje?”, vroeg ze mij.
“Het krukje?”, vroeg ik.
“Ja, zodat je overal bij kunt”, zei ze.
“Wij kunnen overal bij”, zei ik.
“Waarom?”
Ze liep door het huis, nu vol stof, slijp-, schuur- en boormachines, emmers met cement en verf.
Zelfs het bed van papa en mama was er niet meer.
“Waarom niet?”
“Dat staat in ons nieuwe huis, toch?”, zei haar vader.
“Ja.”
Ik was onder de indruk van haar aanpassingsvermogen.
In een jaar tijd verhuis ik voor de tweede keer.
Hoewel het huis waar ik nu woon altijd een tijdelijk huis was, zal ik ook deze plek weer gaan missen.
Het uitzicht op de voorbijsnellende mensen, de open keuken, de imposante kastenwand en de badzaal.
Verhuizen is afscheid nemen.
En de katten zijn na 10 maanden eindelijk helemaal gewend.
Nog precies één week en ze worden door ons opgepakt om hopelijk jarenlang te kunnen wennen.
Geef een reactie