Metrodeuren

De deuren van de Amsterdamse metro gaan genadeloos en zonder waarschuwing dicht.
De krachtige schuifconstructie verpultert iedereen die op het laatste moment tracht het ondergrondse vervoermiddel net te laat te bestormen. Duwen tegen de sluitende scharnieren heeft slechts zin in het geval van juiste timing en voldoende spierballen.

Op het Centraal Station in Amsterdam was ik de metro ingelopen en stond ik tegen één van de metalen pijpen aangeleund te wachten op het moment dat de metro zou vertrekken. Twee meisjes met grote rugzakken kwamen mijn kant op gerend. De eerste stapte in. Op het moment dat de tweede zo ver was, klapten de deuren met een rotgang en zonder enige scrupules dicht. Het meisje op het perron drukte met haar handen op de ramen van de deur. Zonder resultaat.

De metro kwam vrijwel meteen op gang. De passagiers zagen het meisje op het perron meerennen, iets roepen, een beweging maken om duidelijk te krijgen waar de twee elkaar weer zouden zien. Het meisje naast me in de metro bewoog zich niet. Ze schreeuwde in het Duits dat ze eruit gelaten wilde worden. Op de metro zit geen conducteur. Ze was machteloos.

Al snel begonnen verschillende mensen goede tips te geven. Bij het volgende station eruit gaan, zodat je in de volgende metro kan stappen, waar zij ook in zou zitten. Nee, zei een vrouw, bij het volgende station eruit gaan, zodat je de eerste metro weer terug kon nemen, want dat was de enige bekende plek voor beide meisjes. Nee, dat was onlogisch, volgens iemand anders, gewoon op weg gaan naar het punt waar je had afgesproken, en dan wachten tot zij er ook zou geraken. Een vierde vond dat ze bij de volgende halte uit moest stappen en daar moest blijven wachten op het perron.

Het Duitse meisje ging moedeloos zitten op haar rugzak. Haar gezicht was rood en bezweet. Ze blies het haar uit haar gezicht.

Uit haar moneybelt pakte zij haar telefoon en begon te bellen naar het meisje op het perron.