Terug in Holland

Gisterenochtend stond ik ergens tussen Vlissingen en Den Helder op een stukje van ons Hollandse strand. De wind waaide met krachtige vlagen uit het zuiden en joeg de zilte geur al op afstand mijn neusgaten in.

De stof van mijn broek werd meteen strakgetrokken rond mijn benen en het restmateriaal klapperde in de aanhoudende wind. Ik spreidde mijn armen, deed mijn ogen dicht en leunde in het niets. Over de grond aan mijn voeten ging stuifzand tekeer. Vele miljoenen messcherpe zandkorrels deden kilometers lang een wedstrijd over wie er het eerst zou zijn.

De witte wolken aan de blauwe lucht waren krachtig en elegant tegelijk. Zij lieten zich niet van de wijs brengen door de wind die ze graag opzij had willen duwen. Zij boden de zon nog even de kans om mijn gezicht te beschijnen. Zo scheen de zon mij toe.

Pas toen ik uitgeleund was, en ik mijn longen tegoed had gedaan aan de wind en de geuren van het strand, toen ik mij volledig had volgezogen met Hollandse natuur, en toen ik mijn ogen weer open deed, toen pas kropen de wolken voor de zon om het strand in donkerte onder te dompelen en de temperatuur in één klap te doen dalen.

Waarom, bedacht ik mij, naar Frankrijk gaan als het hier ook zo mooi kan zijn.