525 dagen

Terwijl ik binnenzittend van de zon genoot die het Nederlandsche polderlandschap zo een wonderschone aanblik gaf dat ik mijzelf een geïnspireerde Hollandsche meester waande, kwam een oudere heer tegenover mij zitten. Hij knikte me toe bij het neerstrijken op het bankje. Dat vind ik nou een aardige gewoonte die getuigt van normen en waarden en medemenselijkheid: een kort knikje om duidelijk te maken dat hij heeft gezien dat ik er zit, dat hij tegenover me gaat zitten, en dat wij zolang onze wegen zich niet scheiden een bepaalde verbondenheid hebben. Ik knikte terug. Hij pakte de Metro die op het tafeltje lag en ik keerde terug naar mijn raamstaren. Welk een rust- en hoopgevend uitzicht mocht ik hier toch aanschouwen. En wat is de zon toch warm zo achter het raam waar hij eenmaal buiten zijn kracht nog niet kan waarmaken.

Plotseling werden mijn overpeinzingen over de schoonheid van de wereld ruw verstoord door de man tegenover me. Hij stootte me aan. Hij duwde de Metro in mijn handen en wees agressief met zijn wijsvinger een ANP bericht aan. ‘Here. Read this’, beval hij.

En ik las. In het bericht stond dat een jongen (29) die zijn vader vermoord had en vervolgens had onthoofd, was veroordeeld tot 525 dagen en tbs met dwangverpleging. De man tegenover mij vroeg wat ik daar nou in godsnaam van vond.

Vele gedachten kwamen in mij op. De ene gedachte wilde nog liever dan de andere gedachte en daarom dacht ik even helemaal niets. Ik keek de man aan en zei dat ik heel verbaasd was vanwege de geringe straf. Het woord ‘verbaasd’ was ongelukkig gekozen en de man begon aan een tirade in het Zuid-Afrikaans-Engels over de Nederlandse wetgeving, de belachelijke straffen, de regelgeving rond buitenlanders, tolerantie, legaliseren van drugs. ‘Astonished?’ riep hij uit, mijn medereizigers op doen schrikkend van zijn harde stemgeluid. Met zijn oude vingers begon hij het stukje uit de krant te scheuren. Hij zou zijn Nederlandse vrienden wel eens laten zien hoe belachelijk alles hier was. Dit kon toch niet!

Ik opperde dat, hoewel het dan alsnog en sowieso en überhaupt een heel lichte straf was, er misschien wel meer achter het verhaal zat dan die twee zinnen die er in de Metro aan waren gewijd. Dat maakte hem niet uit. Zijn dikke zwarte bril was door alle opwinding licht verschoven. Zijn hoofd rood aangelopen. Het zat me dwars. Ik was ook bijzonder verbaasd door de 525 dagen cel die al in het voorarrest waren doorgebracht, maar ik kon me er niet zo druk over maken als die man tegenover me. Dat stoorde me. Ik vond dat ik eigenlijk in de bres moest springen voor de Nederlandse samenleving, of dat ik de man volkomen zijn gelijk moest geven, of dat ik die man nu zou kunnen vertellen hoe het precies zat, of dat ik mijzelf nu zou aansluiten bij een willekeurige extremistische beweging.

Ik was blanco. En blanco is weinig overtuigd. Ik wendde me af en keek uit het raampje. We waren er bijna. De man stond alvast op en beende weg, heftige gebaren makend met zijn armen, als was hij Sjef van Oekel. Wat met die bril op eigenlijk wel klopte.
Later thuis vond ik in de Volkskrant een uitgebreider artikel.