Zorro

Ik gaapte. De schappen waren tot de nok toe gevuld met etenswaren en ik kon niet bedenken welke ervan ik zou kopen om eenmaal thuis aangekomen in een maaltijd voor één persoon te verwerken. Ik gaapte nogmaals, dit keer nog uitbundiger dan de eerste keer. Ik smakte even met mijn mond. Mensen doen dat, als ze hebben genoten van het gapen. Rare eigenschap.
‘Jij gaapt’, zei een klein ventje met een zorromasker op. Hij had een zwaard in zijn hand waarmee hij vervaarlijk in mijn richting aan het prikken was en waarop met heel grote letter BAS geschreven stond. Hij sprong een stukje dichterbij, zichzelf Zorro wanend. Hij was cool, dat zag je zo. Even verderop probeerde zijn broertje zich uit zijn buggy los te wurmen, wat hem niet lukte. ‘Jij gaaaapt’, schreeuwde het jongetje en in zijn gedachten was ik een zware crimineel die aangeklaagd moest worden wegens gapen in de supermarkt. ‘Ik ben van de pliesie’, zei hij. Ohjee. Politie. Zorro zit toch helemaal niet bij de politie? Hij begon me in zijn eentje te omcirkelen, met vertraagde passen. Slow motion. Hij keek bedreigend, en ik keek hem met heel grote, schuldbewuste ogen aan. Op zijn zwarte cape, die door de wind lichtjes opveerde, stond ook met grote, rode letters BAS geschreven. ‘Zo, Bas’, zei ik, ‘En wat wil je daar nou aan doen dan?’.

De blik van het jongetje veranderde van heel erg cool naar heel erg argwanend. Zijn wenkbrauwen fronsten. Ken ik dit meisje? Volgens mij niet. Waarom weet ze dan dat ik Bas heet? Ik lachte, voldaan over mijn overwinning op deze gevaarlijk politieagent, en sloeg mijn armen over elkaar (wat nog niet zo makkelijk was omdat ik in de knoop kwam met mijn lege mandje). ‘Jaha, probeer je daar nu maar eens uit te redden’, zei ik, neerbuigend naar beneden kijkend om zijn blik te aanschouwen.
‘Maaaammmmaaaaa’, zei het jongetje, en liep zo hard als hij kon terug naar de buggy waar zijn moeder zijn broertje bevrijdde dat inmiddels in zijn elastieken buggygespen verstrikt was geraakt.