Twist en Sopp

Maar goed, even terug naar Paradiso, de avond van eergisteren. Er traden vier bands op van hetzelfde label die avond, onder de noemer Labelnight. Om half 9 hadden we afgesproken voor de deur, waar het belachelijk druk was en het zeker een half uur duurde voordat we binnen waren. En dat voor een avond die de dag ervoor nog helemaal niet uitverkocht was.
Eenmaal binnen bleek Coparck de avond te beginnen. Coparck werd in de bovenzaal gezet, wat erg jammer was, omdat er vanwege de kleine zaal opstoppingen ontstonden voor de deur, waardoor niemand meer naar binnen kon. Coparck heb ik alleen maar een stukje mogen horen, en niet mogen zien. Maar omdat ik ze al eerder gezien had, viel de teleurstelling mee. Wat niet voor iedereen gold.

Dus togen wij naar beneden om ons alvast voor te bereiden op The Notwist. Ik had de nieuwe CD (Neon Golden) al gekocht, had daar afwisselend met bewondering en vraagtekens maar altijd met tevredenheid naar geluisterd, en vroeg mij terdege af wat de vier Duitse nerds van veertig daar van zouden maken op het podium.
Ze bleken met zijn vijven. Vier met bril, en eentje zonder. Allen Duits en übernerd. Waar ik niet had verwacht dat de muziek in combinatie met het uiterlijk van de muzikanten zou kunnen leiden tot een bijzonder indrukwekkend concert, ontpopten de Duitsers zich als goede entertainers die mijn aandacht erbij konden houden. Het geluid was (wederom in Paradiso) niet altijd even goed, maar vanwege de grote invloed van electronica en rare geluidjes, kon je met een beetje fantasie bedenken dat het erbij hoorde. Ben wel erg benieuwd hoe hun concert in Vera was. Ik kan me voorstellen dat ze daar nog beter tot hun recht komen. Jammer dat ze mijn favoriete nummer Consequence niet speelden.

Vervolgens was de beurt aan een hiphopband in de bovenzaal, maar vanwege de ervaring ervoor, lieten we die links liggen en naar wat ik ervan hoorde, was dat niet zo erg. Toen kwam danceact Röyksopp die ik eigenlijk alleen maar kende van het liedje Poor Leno, met dat clipje met dat zielige handje. Toen de twee mannen van Röyksopp het podium betraden, gebeurde wat ik lange tijd in Paradiso zo had gemist: men ging dansen! Welk een wonder! Röyksopp maakt rechttoerechtaan electronische dansmuziek, met humor en  af en toe ook nog eens een herkenbaar melodietje erin, waardoor het feestje snel compleet was. Een hele hoop lampen erbij waardoor je als publiek pittig verblind werd, en binnen no time veranderde de zaal in een springende zee waarbij alle armen omhoog gingen. Ik vermaakte me opperbest, ook toen Röyksopp allang was opgehouden, vanwege de aanwezigheid van vrienden en bekenden, wat leidde tot het late tijdstip van thuiskomst en de pijn in het hoofd de dag erna.